O Centro de Estudos Galegos de Oxford convoca un concurso de microrrelatos no que poderá participar calquera alumno de galego das distintas universidades que contan cun centro que imparta esta materia.
Cómpre que o relato sexa inédito e orixinal e a súa extensión non debe superar as 270 palabras (título incluído)
O prazo de presentación remata o 1 de maio. Se estades interesadas, aquí tedes máis información:
A recensión é un tipo de artigo no que se fai unha análise crítica dunha obra de recente publicación. Trátase pois dun texto que mestura as formas típicas dos textos expositivos cunha parte de argumentación. Ás veces tamén ides atopar a forma reseña* para facer referencia a este tipo de escritos; non obstante, esta palabra non figura no VOLGa, o vocabulario ortográfico da Real Academia Galega, polo tanto o máis correcto é falar de recensión.
Aquí vos deixo dous exemplos de recensión, un en galego (sobre a novela Liberdade de Jonathan Franzen) e outro en castelán (sobre a novela negra Cogan’s Trade, de George V. Higgins), que imos traducir na aula.
Tamén deixo aquí a presentación que vimos hoxe sobre erros e consellos para o traballo sobre a lectura obrigatoria de Made in Galiza: Erros_consellos
Ante a inminente presentación oral dos vosos traballos, paréceme boa idea compartir convosco estes consellos para elaborar presentacións e expoñelas eficazmente.
Nesta primeira ligazón, pertencente ao Servizo de Normalización Lingüística da Universidade de Santiago, atoparedes consellos sobre como planificar, deseñar, redactar e expoñer con correción. Ademais, ofrecen modelos que vos permitirán axilizar o traballo.
Esta segunda páxina, realizada por Pilar Ponte Patiño, ofrece tamén directrices sobre como planificar actos orais e recolle unha serie de consellos moi prácticos, como por exemplo, que cores evitar na tipografía ou que fonte resulta máis apropiada.
Espero que vos sirvan e, sobre todo, que ensaiedes moito.
Tralos textos descritivos, narrativos e argumentativos, chega a quenda do derradeiro tipo de textos co que imos traballar este semestre: os textos expositivos.
Este tipo de texto, cuxa principal función é a de transmitir información (feitos, ideas, conceptos…) dun xeito obxectivo, caracterízase por un rexistro formal e polo xeral está destinado a un receptor non especializado.
Son frecuentes este tipo de textos nos libros de texto, nas enciclopedias ou nos artigos de divulgación.
Preme nas imaxes para ler máis sobre os aspectos teóricos dos textos expositivos. Na terceira imaxe podes atopar dous exemplos, ao igual que neste documento Texto expositivo: a empanada
Lembrade tamén que debedes ir buscando un tema relacionado con Galicia (festas, gastronomía, seres mitolóxicos, acontecementos históricos, películas…) para realizar unha presentación oral duns 15 minutos na semana do 30 de xaneiro.
Ademais da voz do narrador, ás veces coñecemos o discurso dito ou pensado dos personaxes que participan na historia que se relata. Son catro as técnicas narrativas que se empregan para transmitilo: monólogo interior, estilo directo, estilo indirecto e estilo indirecto libre.
No seguinte documento podedes ver con máis detalle en que consiste cada unha das técnicas: Técnicas narrativas
E aquí tedes un fragmento da obra Os comedores de patacas de Manuel Rivas para ver estas técnicas en funcionamento:
Alí estaba mamá, tan delgada, tan triste. Sempre que a vía así, con aqueles ollos de animal ferido, dábanme ganas de chorar. Ela queríame.
-Es un desgraciado -murmurou-. Un desastre.
Gustaríame tanto que me dese un bico e que me agarimase os rizos loiros como lle fan aos nenos na primeira comuñón, antes de que manchen o traxe de almirante. tamén eu a quería.
-Vai á merda, mamá -díxenlle en voz tan alta que me deu un pinchazo na perna-. Non sei para que viñeches.
A miña perna. ¿que estaría a pasar aí dentro? Sentía coma se ma roese un rato. o médico contárame que todo ía ir ben pero a perna quedaría un pouquiño máis curta, porque o óso grande, ese como se chama, que vai de aquí ata aquí, escachara coma a ponla dunha árbore.
-Vou quedar coxo -díxenlle a mamá cun sorriso.
– ¡Desgraciado! -dixo ela.
Luou, o Home Araña, ese si que estaba mal. Tíñano enxesado de arriba abaixo, só coa cara descuberta, coma unha momia. Fora dando tumbos coma un pelele de serrín e cravárase nos ferros dunha reixa. Daba pena velo. Ía pasar meses mirando para o teito.
-Conducía el -díxenlle a mamá. E encendín un cigarro.
-Non fumes aquí, desgraciado.
Foramos ao aeroporto para ver as luces azuis e meternos Algo e logo baixamos polas curvas de Alvedro a 120.
O coche estivo no aire coma se quixese voar e finalmente voou e foi planeando pola ladeira ata que aterrou aló embaixo coma un parrulo torpe e desfalecido. Logo dos tumbos, volveuse escoitar só no mundo a música xitana do radiocasete. Estabamos nun xardín, recordo ben aquel cheiro coma de auga de xabrón. non pasaba nada e as estrelas estaban no seu sitio, pespuntes luminososna grande teitume. Durmín lambendo o sangue doce dos labios.
-¡Apaga ese cigarro, desgraciado!
Queríame, mamá. Sufría por min.
-¡Déixame tranquilo, hostia!
Dábame moita pena vela así.
Se nas semanas pasadas viamos os textos descritivos, agora é a quenda dos textos narrativos. Estes textos caracterízanse por ser aqueles que transmiten feitos, ben sexan reais ou imaxinarios, con palabras. Os contos, as lendas, as novelas…son exemplos de textos narrativos.
Nesta imaxe, poderedes atopar máis información sobre este tipo de textos: elementos dunha narración, estrutura e tipos de texto narrativo.
Tamén deixo aquí este vídeo, que recolle unha fábula protagonizada por dous animais: un raposo e un sapo.
Escolma poética de Rosalía de Castro, Follas Novas (1880)
¡Pra a Habana!
Vendéronlle os bois,
vendéronlle as vacas,
o pote do caldo
i a manta da cama.
Véndéronlle o carro
i as leiras que tiña,
deixárono soio,
coa roupa vestida.
«María, eu son mozo,
pedir non me é dado,
eu vou polo mundo
pra ver de ganalo.
Galicia está probe,
i á Habana me vou…
¡Adios, adios, prendas
do meu corazón!»
——————————-
Este vaise i aquel vaise,
e todos, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar.
Tés, en cambio, orfos e orfas
e campos de soledad,
e nais que non teñen fillos
e fillos que non tén pais.
E tés corazóns que sufren
longas ausencias mortás,
viudas de vivos e mortos
que ninguén consolará.
——————————–
Tecín soia a miña tea,
sembrei soia o meu nabal,
soia vou por leña ó monte,
soia a vexo arder no lar.
Nin na fonte nin no prado,
así morra coa carrax,
el non ha de virme a erguer,
el xa non me pousará.
¡Que tristeza! O vento soa,
canta o grilo ó seu compás…;
ferve o pote…, mais, meu caldo,
síña te hei de cear.
Cala, rula; os teus arrulos
ganas de morrer me dan;
cala, grilo, que si cantas,
sinto negras soidás.
O meu homiño perdeuse,
ninguén sabe en onde vai…
Anduriña que pasache
con el as ondas do mar;
anduriña, voa, voa,
ven e dime onde está.
Tamén vos deixo aquí a ligazón ao vídeo Cantigas de emigración, coa música de Fuxan os ventos, Amancio Prada e Benedito, que levou o segundo premio no IX Certamen de Cine Aficionado de Vilagarcía de Arousa en 1980.
Aquí tedes a composición de Manuel Curros Enríquez que vimos o outro día na aula: Cántiga, máis popularmente coñecida como Unha noite na eira do trigo, a pesar de que como podedes ver esa liña non figura no poema senón que foi engadida logo nas versións musicais que se fixeron do texto.
No xardín unha noite sentada
ao refrexo do branco luar
unha nena choraba sin trégolas
os desdés dun ingrato galán.
I a coitada entre queixas dicía,
“xa no mundo non teño ninguén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben”.
Os seus ecos de malenconía
camiñaban nas alas do vento
i o lamento
repetía:
“vou morrer e non vén o meu ben!”.
Lonxe dela, de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor
emigrado, camiño de América
vai o pobre, infeliz Amador.
I ao mirar ás xentís anduriñas
cara á terra que deixa cruzar:
“quen puidera dar volta – pensaba-,
quen puidera convosco voar!”.
Mais a aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
solo os ventos
repetían:,
“quen puidera convosco voar!”
Noites craras de aromas e lúa
desde entón que tristeza en vós hai
para os que viron chorar unha nena
para os que viron un barco marchar!
Dun amor celestial verdadeiro
quedou solo de bágoas a proba
unha cova
nun outeiro
i un cadavre no fondo do mar.
Música:
Versión de Uxía: http://www.youtube.com/watch?v=iFfditBb3_E
Versión de Os Tamara e Pucho Boedo: http://www.youtube.com/watch?v=V3BHVj01mGs
Este relato de Castelao, pertencente ao seu libro Cousas, fala das ilusións rotas no soño da emigración e faino dende o punto de vista dun neno, Migueliño, que vai ao porto a buscar ao seu pai que volve das Américas.
O pai de Migueliño chegaba das Américas e o rapaz non cabía de gozo no seu traxe festeiro. Migueliño sabía cos ollos pechados cómo era o seu pai; pero denantes de saír da casa botoulle unha ollada ó retrato.
Os “americanos” xa estaban desembarcando. Migueliño e a súa nai agardaban no peirán do porto. O corazón do rapaz batíalle na táboa do peito e os seus ollos esculcaban nas greas, en procura do pai ensoñado.
De súpeto avistouno de lonxe. Era o mesmo do retrato ou aínda mellor portado, e Migueliño sinteu por el un grande amor e canto máis se achegaba o “americano”, máis cobiza sentía o rapaz por enchelo de bicos. ¡Ai!, o “americano” pasou de largo sen mirar para ninguén, e Migueliño deixou de querelo.
Agora si, agora si que o era. Migueliño avistou outro home moi ben traxeado e o corazón dáballe que aquel era o seu pai. O rapaz devecíase por bicalo a fartar. ¡Tiña un porte de tanto señorío! ¡Ai!, o “americano” pasou de largo e nin tan siquera reparou que o seguían os ollos angurentos dun neno.
Migueliño escolleu así moitos pais que non o eran e a todos quixo tolamente.
E cando esculcaba con máis anguria, fíxose cargo de que un home estaba abrazando á súa nai. Era un home que non se parecía ó retrato; un home moi flaco, metido nun traxe moi floxo; un home de cera, coas orellas fóra do cacho, cos ollos encoveirados, tusindo…
Aquel si que era o pai de Migueliño.
Estes versos son a primeira parte dun poema de Rosalía de Castro. A súa temática é a emigración: no poema fala un emigrante que se despide das paisaxes do seu lugar nativo, pensando en que tal vez non volva regresar.
* Lembra que a palabra adiós é un castelanismo en lugar do correcto adeus.
Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.
Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.
Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!
¡Adiós, groria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡Quen puidera non deixar!
Galego en Zadar 